Merel Suidgeest
Het verhaal
De winter van 2022/2023
Ik zag een prachtige afbeelding van Jess Fry. Ik wist toen nog niet dat hun die illustratie had gemaakt, ik ben er even voor gaan zitten om dat uit te vogelen.
De afbeelding laat een oermoeder zien die een vrouw in haar schoot draagt. Plotseling zag ik voor me een grote gevilte baarmoeder waarin je kunt liggen, zó groot. Het was de aanloop naar dit grootse project, The Womb Journey.
De illustratie van Jess bleef in mijn hoofd hangen en het verlangen om een heel grote baarmoeder te vilten groeide. Nooit eerder had ik zo'n sterk verlangen gevoeld om iets te maken, uit te voeren. Het voelde kwetsbaar, dit verlangen moest ik goed beschermen. Nog niet over praten, maar koesteren en voor mezelf houden.
In een programma wat ik volg waarin leven met de seizoenen centraal staat, schreef ik in mijn evaluatie van de wintermaanden over de afbeelding en het verlangen. Dat was de eerste uiting naar buiten, heel voorzichtig. Mijn coach las het en opperde later om dit grootse verlangen met heel veel vrouwen te gaan leven, op het Lorelei Vrouwenfestival. De angst die ik tegelijkertijd voelde voor zoiets groots, werd aan de kant gedrukt door het enorm blije gevoel dat ik kreeg bij dit idee. Ik zag het meteen voor me: allemaal vrouwen met de handen in het sop om al viltend een grote baarmoeder te maken. Zó groot dat je er met twee in kunt liggen.
In de lente ging ik dit idee voorzichtig de wereld in brengen. Ik vertelde erover en schetste een beeld. Mensen werden enthousiast en moedigden mij aan. Wauw! Waar ik ondertussen massa's angst en onzekerheid voelde, voelde ik ook een heel sterke zekerheid dat ik dit écht wil.
Het project breidde zich uit, ik bleek namelijk nog meer verlangens te hebben. Bezig zijn met een beeld en erover praten, geeft beweging. Ik zag mezelf met een groep vrouwen die hun eigen baarmoeder vilt. Met kleur, bezield, zorgvuldig. Zó bijzonder.
Daarnaast stond mijn verlangen (dat ik al heel lang heb) om een boek te maken. Ik wist nooit waarover. Nu plotseling wel! Mijn boek bevat onder andere de verhalen over baarmoeders. De aanwezige baarmoeders, de gemiste baarmoeders, de baarmoeders vol pijn, de baarmoeders die geven. En misschien ook wel de kijk op baarmoeders door mensen die er niet zelf één hebben.
De komende paar jaar mogen er verhalen over baarmoeders op mijn pad komen.
Dan het verlangen dat er al een aantal jaar was, maar nooit zo praktisch om te doen met opgroeiende kinderen. Ik ga op pelgrimstocht. Ik begin met het Jabikspaad, een onderdeel van de lange tocht van de Nederlandse Noordkust naar Santiago de Compostela in het Noordwesten van Spanje. Een tocht die als eerste volledig is gelopen door een vrouw, haar mannelijke begeleider overleefde de reis niet volgens de overlevering. Symbool voor de tocht is de Jacobsschelp, ook wel gezien als symbool van vruchtbaarheid. Hoe mooi om dit te koppelen aan mijn baarmoederproject. En wat een mooie gelegenheid om verhalen te verzamelen.
In mijn hoofd is het project al af. De baarmoeders zijn gevilt. De grote baarmoeder wordt gebruikt voor prachtige ceremonies. Het pad is gelopen. Het boek ligt bij massa's mensen op de plank. Ik hoef het alleen nog maar te doen.
